کمپاین صلح در افغانستان/ گزارش از فاطمه حسینی

رسیدن به صلح و داشتن جامعه ای آرام و عاری از هر گونه خشونت، خواست هر شهروند افغانستان است، شهروندانی که سال هاست زندگی شان قربانی سیاست های جنگی قدرت های جهانی و منطقه ای شده است. شهروندانی که با ورود جامعه جهانی به افغانستان و مبارزه با طالبان، امیدوار بودند که جنگ به پایان می رسد؛ اما ده سال حضور جامعه جهانی در افغانستان و خاتمه نیافتن جنگ، نه تنها این رویای پوشالی را در هم ریخت؛ بلکه مردم افغانستان دریافتند که باید هر لحظه در انتظار قتل و کشتار هم وطنان خود  در جنگ قدرت هایی باشند که تمامی ندارد.

سه سال قبل گروهی از جوانان خسته از جنگ، به نام گروه رضا کاران صلح در افغانستان، شکل گرفتند، گروهی که بدون وابستگی به حرکت، تنظیم و سازمان سیاسی خاصی با انجام کارهای فرهنگی – هنری به ترویج فرهنگ صلح در جامعه افغانستان، پرداختند.

گروه بسیار کوچک رضا کاران صلح که تقریبا متشکل از تمامی اقوام افغانستان هستند، به پیشواز از سال جدید خورشیدی و با اعتراض به جنگ های افغانستان و سیاست های جنگی قدرت های جهانی، منطقه ای، دولت افغانستان و طالبان که منجر به کشته شدن هزاران شهروند عادی افغانستان شده است، در یک راه پیمایی کاملا مسالمت آمیز و توأم با سکوت، با حمل شعارهایی چون، مردم افغانستان به جنگ، نه می گویند و ما امروز برای فردایی صلح آمیز می ایستیم.، انزجار خود از هدف قرار دادن شهروندان افغانستانی را در حملات تمامی طرف های جنگ، محکوم کردند و از تمامی طرف های درگیر جنگ در افغانستان خواستند تا به جنگ در این کشور، پایان دهند.

در این راه پیمایی که قرار بود از شفاخانه ایمرجنسی تا دفتر سازمان ملل صورت بگیرد، اشتراک کننده گان به دلیل موانع امنیتی نتوانستند تا دفتر سازمان ملل برسند و بر این اساس در چارراهی منتهی به دفتر سازمان ملل، قطع نامه گروه رضا کاران صلح را به گوش رسانه های ملی و بین المللی رساندند.

کمپاین صلح، کمپاین سه روزه ای است که کار هماهنگی و سازمان دهی آن را زهرا سادات مبتکر و بصیر سیرت، دو خبرنگار و شهروند افغان، بر عهده دارند.  قرار است در روز دوم کمپاین، در یکی از مراکز تحصیلی کابل به استقبال از سال نو، نهال صلح کاشته شود و در روز سوم آن، به یاد قربانیان جنگ در سراسر جهان، شمع روشن شود.  در این مراسم در حدود سی نفر از شهروندان عادی کشورهای خارجی نیز اشتراک می کنند.

 متن کامل قطع نامه رضاکاران صلح را به زبان دری و انگلیسی می توانید در زیر این نوشته مطالعه کنید.

به نام خداوند جان و خرد

     قطع نامه گروه رضا کاران صلح

    گروه رضا کاران صلح با درک درست و روشن از مسئولیت های انسانی و مدنی خویش را با در نظرداشت این مساله که صلح یک ضرورت حیاتی است، از چند سال بدین سو در حد توان خویش تلاش نموده اند، تا نهال های صلح و دوستی را در هر گوشه و کنار این کشور بنشانند و از شهروندان علاقه مند به صلح نیز دعوت نمودیم تا در این امر مهم سهم بگیرند تا در آینده شاهد کشوری، آباد، مرفه، صلح آمیز و مترقی باشیم.

گروه رضا کاران صلح تلاش، صبوری و شکیبایی مردم شریف افغانستان را برای  رسیدن به صلح دایمی قدردانی می نماید.

رضا کاران صلح  به پیشواز از سال 1390 خورشیدی با هدف این که سال پیش رو سالی بدون جنگ و بحران باشد، کمپاین سه روزه صلح را در کابل برگزار نموده است.

رضا کاران صلح در پایان این کمپاین قطع نامه ای را نیز صادر نموده است که متن کامل آن را در زیر می خوانید

• گروه رضاکاران صلح از تمامی طرف های درگیر جنگ می خواهند تا از خانه های مردم پس از این به عنوان سنگر استفاده ننمایند.
•  هر گونه تلاشی که در راستای صلح  صورت می گیرد، نباید دست آوردهای نظام و ارزش های قانونی را زیر سوال قرار داده و سبب ایجاد بحران جدید در کشور گردد.
• دامن زدن به مسائل قومی، منطقوی، زبانی، سمتی، تنظیمی، مذهبی، سیاسی می تواند زمینه ساز جنگ و بحران در کشور گردد. از تمام نهادهای مسئول ملی و بین المللی می خواهیم تا جهت آوردن صلح دائمی در کشور به منافع ملی بیندیشند.
• ما از جامعه بین المللی  می خواهیم تا افغانستان دوباره به میدان کشمکش ها و رقابت های منطقوی مبدل نگردیده وتا رسیدن به صلح دائمی افغانستان را تنها نگذارند.
• تقاضای ما از نیروهای بین المللی حافظ امنیت و مخصوصا نظامیان آمریکایی این است که در حملات خود شهروندان افغانستان را قربانی ننمایند.
• ملت افغانستان می خواهند بدانند که چرا پس از ده سال حضور جامعه جهانی و مبارزه با تروریزم، هنوز شهروندان افغانستان قربانی حملات تروریستی و سیاست های جنگی قوای خارجی می شوند؟
• ما از جامعه جهانی خواستار این هستیم که به جای تاکید بر مسائل نظامی شدیداً به وضعیت اقتصادی و فرهنگی افغانستان توجه نمایند.
• ما از مسئولین و دست اندرکاران رسانه ها( دیداری ، شنیداری و نوشتاری) تقاضا می نماییم تا برای تبلیغ صلح و محو و خشونت تلاش نمایند و تبلیغ فرهنگ صلح دوستی را جزئی برنامه های خویش بسازند.




• بیکاری یکی از بیماری های خطرناک در هر کشور می تواند باشد. برخی اعظم از مخالفین مسلح دولت از سر بیکاری دست به اسلحه بردند. پس فراهم سازی زمینه های اشتغال زایی می تواند یکی از راه های رسیدن به صلح دائمی باشد. حکومت و همکاران بین المللی مکلفیت دارد تا برنامه هایی را جهت اشتغال زایی روی دست گیرد .